عاشق...

هر چند به زبان آدمیان و فرشتگان سخن گویم و هر چند از عطیه پیشگویی برخوردار باشم و به تمامی ایمان داشته باشم، آن اندازه که کوه ها را جا به جا کنم و عشق نداشته باشم هیچم.

امشب باز به خودم شجاعت سخن گفتن از عشق را میدهم.

آیا من عاشقم ؟ سوالی که سال هاست از خودم می پرسم و سال هاست که در جواب آن مانده ام. واقعا" عاشق کیست؟ نکنه همان من و تو باشیم!

چندی است که اینگونه می اندیشم:

انسان باید عاشق باشد. مردم موفقیت هایی دارند ، ثروت دارند ، قدرت دارند. تمامی این ها بیهوده است اگر عشقی نداشته باشند . و آن عشق به چه چیز باشد؟ ابتدا می اندیشیدم که عشق به خدا کافی است. اما عشق به خدا چیست؟

در دور دست چشمم به زیبایی دو چشم افتاد .دو چشمی که از جنس من بود. خودم را باختم،زار شدم کوچک شدم، ویران شدم. و آن نگاه را آغاز طریقت خود می دانم. پس من خود را در او میشناسم و شناخت خودم شناخت پروردگار است و عشق به خودم عشق به پروردگارم.

پس تا عاشق نباشم هیچم. نه میفهمم نه میابم و نه زنده ام .