چون هر صبحدم در کوی به تنهایی قدم می زدم. پدری را دیدم با فرزندش چنین سخن می گفت: بنگر فرزندم ، بنگر ای کودک خردسالم. زندگی همچون یک صندوقچه گنج است. درون این صندوقچه چه فراوان اند گنجینه هایی با ارزش، که خداوند خود با دستان سخاوتمند و ظریف خویش آن را با تمام بخشش در پیشگاه تو قرار داده . درب این صندوقچه باز است ، درونش را خوب جستجو کن . ببین کدامین گنجینه را بیشتر دوست می داری ، فقط کافی است که آن را بیابی و برداری. همه ی آن ها مال خودت است. حتی جستجوی زیباترین نیز کار سختی نیست، چون خداوند خود می دانست که تو چه دوست می داری، و آن را مطمئنا" طوری قرار داده است که تو به راحتی بیابیش.

فرزندم هراسان مشو گنجینه ی تو هرگز تمام نمی شود، کسی هم نمی تواند از آن چیزی بدزدد . پس تو فرمان روای صندوقچه ای .

فرزندم اما آیا تو می توانی خود روزگاری گنجینه ای به این صندوقچه بیافزایی؟

خوشا به حال این فرزند که چنین پدر دانایی دارد. آری من نیز باید سراغ صندوقچه ام بروم.