در کناری با اشتیاق نشسته بودم. اشتیاق آمدن کسی و راه یابی به دنیایی تازه تر و تحول. اطرافم کسان دیگری نیز با من در انتظار بودن، انتظار آمدن دوستان یا آشنایانشان.

زمان گذشت. هر کس در کنارم بود انتظارش به سر رسید و رفت. چون آشنایش آمده بود.

آری من نیز بسیار صبر کردم. اما نه آن کسی که منتظرش بودم بلکه یار و همدم همیشگی ام آمد. تنهایی. بار دیگر به او سلام کردم اما این بار ژرف در آغوشش آرمیدم. تنهایی به من گفت: انتظارت بیهوده است، کسی به سراغت نمی آید. اما من بیشتر و کامل تر به سراغت آمده ام. گفتم: آری تو هر روز کامل تر می شوی و مرا تنها تر می کنی.

دستم به سازم نرفت. چشمانم گریان ماند. آسمان سخت می بارید و مرا خوب می شست. خیس خیس به کلبه ام بازگشتم. با تنهایی ام.

صبح بخیر تنهایی.