امروز در حالی که به گذشته می اندیشیدم یک ویرانی همیشگی در خودم یافتم.من وقتی مشکلی سر راهم باز میشود بدون هیچ تلاشی مسیرم را عوض میکنم. هر کاری که آغاز میکنم تا پایان انجام نمیدهم.از این شاخه به اون شاخه زیاد میپرم. همیشه همینطوری بوده ام . هیج وقت سعی نکردم راه حلی برای مشکلاتم بیابم، شاید راحت تر از اون چیزی میبود که فکرش رو میکردم.

تو درسام اینجوری بودم، توی جستجوهایم اینگونه بودم( فقط در مورد استقلال اینطوری نیستم!). واخیرا" پی بردم در مورد کسی که دوست میداشتم هم اینگونه بودم. وقتی مشکلی ایجاد شد به طور کلی بی خیال شدم.

واقعا" ضعف بزرگی است دوستان من ، برای همین هیچگاه در مورد مشخصی رشد نکردم. جای درخت بودن بوته ام ، در صورتی که عاشق درختانم. پس من سلحشور نیستم، وای که چه احساس ضعفی دارم.نباید اینطور بمانم.

از خداوند و همچنین شما ای دوستان خراباتیم تمنای کمک میکنم. اگر درمانی برای این درد دارید به این مسکین خراباتی بدهید. با قلبی سرشار دستانتان را میبوسم. شاید این هم به آن مسئله بی ایمانی بازمیگردد؟