سازت در کنج اتاق خاک خورد.

قلبت در کنج سینه ات تنهاست.

حرفت را در گلویت می بلعی.

چشمانت را بر حقیقت می بندی.

گوش هایت را از شنیدن می بری.

و در خودت، در ظلمت فرو می روی.

پا ها را بسته ای، دست بر سینه ای

و به انتظار نشسته ای.

تو چه چیز را می فهمی؟

از خود برون آی در ها را بگشای و از خود بی خود شو.

دست از خود آگاهی بکش

و همچون کودکی با کوچکترین چیز ازین دنیای بزرگ خود را سرگرم کن.

و در این بازی همچون خورشیدی بتاب.