گوشه ای نشسته بودم .از دور فریادی بر آمد. پهلوانی تبر برداشته بود، که برخیزید ای همرزمان. برخیزید که وقت است، وقت. دشمنی زندگی خواهران و برادرانمان را سیاه و تباه می کند. دشمنی که به فرزندان لحظه ای رحم نمی کند آنان را بر منگنه می گذارد و هرگز ترحمی بر اشک کودکی خردسال ندارد.

بیایید همرزمان تا تبر بر ریشه ی این خون خوار بزنیم. بیایید که بر خانه های فقر زده نور التیام ببریم. در این جنگ همه ی شهامتتان را ببرید، که دشمن بس ستمکار است.

حاضرم قلب خود را بفروشم تا هر شب با دیدن اشک کودکی فقیر و شنیدن صدای پدری شرمگین، صد پاره نشود.