سازت را به آتش درونت بسپار. بگذار این بار شعله ها بنوازند. این صدای سوختن نت هاست که از درون رنجور تو می آید. این دیگر نه منم نه سازم.

ای موسیقی شعله ور شو و مرا بسوزان. بسوزان و گرم کن، بسوزان و روشنایی ده، بسوزان و آرامش ده، بسوزان آن چه را که منم و من نیستم.

صدا، صدای آتش است. آتش سوزان و زیبای گیتارم که خبر می دهد، از آرامش، از شور، ازتنهایی، از درد و هر آن چه این زندگی داشت.

به هر حال همچون درختی در پس بادی ، روزگار می گذرانم.

بشنو صدایی می آید، نوایی خوش، نه از دور و نه از نزدیک، بشنو!