زندگی غرق در توهم یا توهم فراگیر همه ی زندگی است.

این روزها کارم فرورفتن در اعماق خیال و رویاست. غرق در دروغ ام. به خود نیرنگ زدن دیگر کار هر ساعتم است. اما وقتی از دروغ خود را بیرون می کشم، چیزی غیر از تباهی زمان و عمرم نیست.

هر شب عهدی می بندم و با سپیده ی صبح عهد می شکنم. خسته ام از ای رویاهای پوچ خیالی. خسته ام از خود و عهد بستن هایم خسته ام.

باید بار سفر ببندم و از خود بروم. بروم به سوی جایی که نه رویایی باشد، نه خیال. باید به سرزمینی روم که فقط من باشم و من. و این بار نه به تماشای جهان بلکه به تماشای خودم بنشینم.

باید رخت بر بست، زیراکه بریده ام از این همه تاریکی و پلشتی!