اندازه ي عشق آدما شايد رابطه داشته باشه با عمق شناختشون از خودشون، از زندگيشون، از رسالتشون و حتي از جامعه شون. اين عشق تا چه حد پيش ميره؟ پيش ميره كه چي كار كنه؟

نظر من اينه كه عشق پيش ميره كه انساني بسازه والاتر! پس اين نكته مي تونه صحه بزاره رو تركيب عشق و شناخت. من تو راه عشقم كم سردرگمي نكشيدم! به هر حال اينجا هم جاي عجيبيه. چون جلوي رشد عشقتو ميگيرن. و همون طور كه يك عمر خودتو تحقير كردن، عشقتم تحقير مي كنن.

سخته! براي كسي مثل من كه همه داراييش خودشه و عشقش اين بي حرمتي گرون تموم شده.

اما انسان والاتر كيه؟

شناخت و دانش آدما رنجشونو زياد مي كنه! حداقل كه تو جامعه ما اينطوريه! چون شب را برهنه مي بيني و سرما را تا مغز استخوانت حس مي كني! پس انسان والاتر يا به قول استاد ابر انسان از ديدگاه من بايد يه كسي باشه كه بتونه راه رسالتشو بره. و رسالت ما هرچند پر رنج تر و پر درد تر انسان والاتر قوي تر و با افتخار تر.

من اميد دارم كه رسالت و عشقمو از تهاجم بيگانگان انسان ستيز مصون نگه دارم. گرچه رنج شديدي مي برم! اما گويي در اين ميان كسي كه عاشقش هستم با زخم هايم معجزه مي كند. با باوري كه مرا دارد. با ستايش هايش گويي بيشتر به بودن خودم و ارزش رسالتم پي مي برم. و اين عشق، منه غرق در خون را زنده نگه داشته است. سجده مي كنم درگاهت را اي عشق پاكم و هزاران بوسه به دستان زندگي بخش معشوقم مي زنم.