آن يكه مرد بيشه ي ايثار را بنگر! كه همچون دماوند بر قله ي اين خاك پر از درد و مرگ ايستادگي مي كند. هيچ سرما و لرزشي او را خدشه اي نبود. بنگر كه چگونه بر روي پوتين هاي كهنه ي غرور خود ايستادگي مي كند.

آري غرور، اين مقدس ترين گنج اوست. كه همگان تشنه ي اين گوهر از دست رفته اند.

يكه مرد خوب مي داند، تنها غرور است كه او را ماندگار كرده است.

شك نكن، كه روز سقوط غرور روز مرگ يكه مرد است.

آري تنها با غرور مي توان در پيشگاه هر دردي ايستادگي كرد. او در پي اين نيست كه با غرورش بتي بسازد، اين بت پرستان سرزمين ويراني را. او مي خواهد با سلاح غرور درنوردد اين سرزمين تباهي را.