ديدي! هنگام كه بر بلنداي قله ي تنهايي ام طوفان نگاهت مرا صاعقه مي زد، چه بيهوده تو را سجده مي كردم.

اما حاشا اگر تو مرا ديده باشي.

و آن گاه كه سينه را درانده بودم تا فريادي بزنم، سخت بيمار بودم.

آري صاعقه ي آن طوفان منحوس مرا چماقي سوخته كرده بود. هر بار كه اين چماق سوخته خواست كه ضربه اي بزند، خود تكه تكه مي شد.

و اين زغال سرخ من بود كه در آن شب برهنه مي درخشيد.

و آن گاه كه از قله ي تنهايي ام سقوط كردم بر تپه هاي صحراي بيداري متلاشي شدم. با شعله ي من هر گمراهي مشعلي افروخت و به قريه اي راه گشود.

و اين باز هم من بودم در صحراي بيداري.