آری زندگی ام در این روزها شده است تمام آن دو بیت شعری که بلدم. نشستن در کنج اتاق سردم و نوشیدن قهوه ی گرم و سیگاری که با هراس در کنج لب هایم روشن است و می نگرم به عکس سیاه و سپید کرت کوبین فقید. مردی که با تمام شچاعت خود را در نوردید. و من، من شجاعت درنوردیدن خود را ندارم. دائم جمله ی (( مرد تنها دیو و بشکن با یک طرانه )) را زمزمه کردن و در اعماق ذهن فرو رفتن.

طنین گرم موسیقی در اتاق همچنان جریان دارد و من به زنده بودن مشکوک. با نگاهی سرد به روزنامه ها از چهار دیوار اتاق بیرون رفتن و بیشتر نگران شدن.