هنگام سپیده دمان استاد گفت: راه عشق. و من در تاریکی شب می گویم: بی راه عشق شاید.
رهروان بی راه ی عشق شاید چه فراوان بودند، ولی این بیراهه برهیچ کس هموار نبود. بی راه عشق بر همه یکسان نبود که راه شود. و مردمان آرام و آباد و تند و ویران می روند در این بی کجا.
با وزیدن باد شرقی چشمانم را گشودم، در انتظار تولد خورشید از مشرق. و اندیشیدم که مشرق کی و چگونه خورشید مرا بیدار می کند.
posted by ایمان | 11:21 PM
6 Comments:
hi do0ste kharabati! ghabooooliton hapPy!jaie mam khali konin uni,shirinie ma faramosh nashea!shaghghayegh
hamoni ke abji shaghayegh goft.
fekr mikonam behtarin posti ke ta be hal barat gozashtan hamin boode choon kalame khoshgel"shirini"tosh bood.
eyval abji shaghayegh.
شیرینی چی شد؟
hala ke mohandes shoodi up nemikoni!
سلام از دوستان عزیزم ممنونم.مخصوصا شقایق عزیز. شقایق شما که خیلی قبل تر از ما مهندس بودین. به هر حال دلم واسه همه تنگ می شه.
to chera nemikahhi dark koni?
Post a Comment
<< Home