آره منم سال هاست كه عاشق يه دختر چهارده ساله ي بورم. دختري كه سال هاست در پي اش مي جويم و نمي يابمش! واسه همينه كه مجبورم تو روياها ببينمش، تو گرماي چايي حسش كنم و تو دود سيگارم باهاش حرف بزنم. آره منم چارده سالم بود كه تركه ي سوزندهي عشق به تنم نشست.

شبا به يادش پوتينام رو پام مي كنم و مي زنم تو كوچه هاي خلوت و تاريك. اونقدر مي دوم تا از پا در ميم و سر افكنده بدون پيدا كردن نشوني ازش بر ميگردم تو رختخوابم تا بازم خواب چهارده سالگيام رو ببينم.

به قول حسين پناهي امشبم گذشت و كسي مارو نكشت!