اینجا کوی خرابات.محله ما جایی که سال هاست خانه داریم.وقتی از اینجا می رویم زیر سم اسب های دیگران له میشویم.ما خستگان دو عالمیم.ما چیز دیگری هستیم.ما خسته ایم از تکرار و دل شکسته از فقان و دوری یاران.ما دیوانگان آتش افروزیم.ما مردمان خراباتیم.

ای کسانی که از کوی ما می گذرید به دیوانگان اینجا احترام بگذارید.که دیگر از قوانین شما پیروی نمی کنند.اینها هر چه را که بخواهند انجام می دهندو هر چه بخواهند بیان می کنند.آن ها پیران این خراباتند.

و اما من! من نویسنده ی این کویم.تجلیگاه دیگران و خودم.من، منی که پر از ترسم ولی عاشق شجاعت.من ، منی که عاشق عشقم و خراب لبخند ، لبخند واقعی . سوخته ی نگاهی عمیق از یک شعله.من که بی دین و لا ابالیم.منی که یاغیم و منی که شیفته ی پروردگارم...